In deze zin, het schreeuwt in veel van u zeker hetzelfde, volgens de los: “Waaaasss? Dat is egoïstisch….Het is niet Zo eenvoudig!….Ik moet aan de en denken.” Oh Ja! We denken vaak aan zo veel dingen in ons leven. Werk, gezin, Partner, vrienden, verplichtingen, verjaardagen, kleine Gunst, collega ‘ s, boodschappenlijstjes, en de behoeften van anderen, om het hoge gras of de vakantie taart moet gebakken worden. Alleen in onszelf, maar we denken niet dat soms, helaas, helemaal niet!
Hoewel ik nu heel goed in, om te luisteren naar mijn innerlijke wekker gaat, wanneer het wordt echt tijd, de hoogste tijd, voor MIJ, tappe ik ook, en nog steeds in de zaak. Het leven is net zo divers en soms trekt me diep in de Onderstroom van een duizend andere dingen…je weet wel, heel vaak! Totaal mindfulness, helemaal in het Hier en Nu van het leven en, boven alles, altijd naar de innerlijke stem en je eigen welzijn let….niemand schept welvaart in onze wereld van vandaag! Maar we kunnen hard werken.
De laatste tijd, dat meer en meer mensen die ik ontmoet, in mijn kring van vrienden en kennissen, of gewoon op straat, wat niet evident is op alle op zichzelf. Bijvoorbeeld, de overwerkte vrouw die probeert wanhopig, zowel aan het huilen te bedwingen kinderen op de straat of de carrière persoon die leeft voor het belang van de vennootschap, een Werk-Geen-Leven-Balans. Dit zette me aan het Denken…
- Waarom zijn wij, van alle mensen, onze eigen behoeften zijn zo gek van de rug?
- Waarom zijn we vaak zo ver van onze eigen natuur?
- Waarom zijn we zo hard op ons?
- Waarom vragen wij van alle dingen, van ons Onmenselijke?
- Waarom zijn we soms zo vreemd?
- Waarom doen we soms alleen, in plaats van het leven eigenlijk?
- Waarom we onszelf af te leiden met allerlei spullen en lijken niet wilt dat om ons te komen?
Deze vragen zijn niet eenvoudig te beantwoorden. Misschien niet op alle. Marianne Williamson legt in haar boek ‘terugkeer naar liefde’ zo mooi aan het punt: “Weinig mensen hebben zo veel gedaan als we het zelf!”
In mijn ogen is het meest Belangrijke ding is dat we waarnemen deze afwezig tijden, in onszelf, dat we niet meer weten wanneer we in ons stelt, en die we voelen wanneer we lijden aan een ernstige inclusief. Want we hebben het in onze eigen handen, om ons te bevrijden uit deze diepe whirlpool. We worden niet aangestuurd vanuit de buitenkant, hoe we ons voelen, vooral in deze moeilijke fase vaak. Nee! De verantwoordelijkheid is nog steeds bij ons! Dit bewustzijn kunnen we bouwen.
De essentie is het helpen van mij al geruime tijd: ik ben de belangrijkste persoon in mijn leven! Punt! Niemand anders! Eerste van alles, het in opstand innerlijk in velen van ons tegen dit idee. Bij mij op dezelfde manier. In het bijzonder, als we kinderen of familieleden/ vrienden die slechter af zijn dan onszelf. Maar ik heb mezelf duidelijk, dat – als het niet van mij, natuurlijk – ik kan niet zo evenwichtig, energiek persoon voor anderen. Als ik werk, dan werkt het niet! Ik had toen niets meer te geven! En hoe langer ik kan zo ‘ n staat en niet met mij ik meer op hun behoeften zijn en hoe minder ik kan me inzet voor andere mensen.
Daarom is het niet egoïstisch, als we te zorgen voor een constant goed voor ons. Het is ook onze taak, want wij helpen niet alleen ons, maar ook de mensen in ons leven! “Als iedereen denkt van zichzelf, is gedacht aan alle” betekent uiteindelijk niets meer dan: Als iedereen goed voor jezelf te zorgen, dan zorgen wij ervoor dat het allemaal goed.
We moeten vrienden, dus rustig, vaak met de gedachte: “ik ben de belangrijkste persoon in mijn leven.” Hij is pretty damn bevrijdend!